حلال ها را می توان از خاص ترین دسته مواد شیمیایی دانست که دارای کاربرد های فراوان و متنوعی هستند. کارشناسان دانا آزما تلاش دارند تا در رابطه با حلال ها اطلاعاتی را در اختیار تان قرار دهند. هر محلولی دست کم از دو بخش حلال و حل شونده تشکیل شده است و به ماده ای که بیشترین بخش یک محلول را تشکیل میدهد و جزیی از حل شونده را در خود حل میکند حلال می گویند. حلال ها قابلیت حل کردن مایعات، گارها و جامدات را دارند بدون اینکه تغییری در ماهیت ماده حل شونده ایجاد کنند. اغلب محلول ها در طبیعت شامل یک حلال و چند ماده حل شونده هستند آب دریا نمونه ای از این محلول ها است. حلال های شیمیایی ترکیبات موجود در کره زمین نیستند. در شرایط طبیعی، حضور آنها در مقادیر قابل توجهی محدود به مناطق خاص می شود. فقط تعداد محدودی از حلال های شیمیایی منشاء بیولوژیکی دارند و برخی ممکن است در طبیعت به غلظت های بالاتری برسند. بهترین نمونه شناخته شده اتانول است. با این حال، بوتانول و استون نیز به راحتی توسط میکروب ها تشکیل می شوند و ممکن است غلظت های بالایی در آن ایجاد شود. یک حلال شیمیایی باید حاوی یک ماده حل شده یا همان محلول باشد. انحلال یک فرآیند الکترواستاتیکی است که به موجب آن مولکول های حلال، محلول های حل شده را حل کرده و آنها را مجبور به جدا شدن می کنند. هنگامی که یک ماده در ماده دیگر حل می شود ، یک محلول تشکیل می شود. این در شرایطی است که ترکیبات مانند شن و ماسه در آب محلول نیستند. در یک محلول، همه مواد به طور یکنواخت در سطح مولکولی توزیع می شوند و هیچ باقیمانده ای باقی نخواهد ماند. یک محلول از یک فاز تشکیل شده است و در مقایسه با مراحل پیوسته جداگانه مانند سوسپانسیون ها، امولسیون ها و انواع دیگر مخلوط های غیر محلول، تمام مولکول های آن به صورت حلال (کمپلکس های حلال محلول) وجود دارد. توانایی حل شدن یک ترکیب در ترکیب دیگر به عنوان حلالیت شناخته می شود. اگر این اتفاق در تمام نسبت ها رخ دهد، آن را اختلاط پذیر می نامند. محلول یک سوسپانسیون یا امولسیون نیست، که مایعی است که حاوی ذرات حل نشده باشد. کلمه دیگری برای آن نوع مخلوط کلوئید است. به این دلیل که ذرات حجیم و حل نشده هستند، به آنها مخلوط ظاهری ابری یا شیری می بخشد. در حقیقت، در آغاز قرن بیستم، امکانات تولید بسیار بزرگی برای تولید میکروبی بوتانول و استون در حال بهره برداری بود. علاوه بر این، ترپن ها حلال های طبیعی هستند که به طور عمده توسط گیاهان تولید می شوند و در محلی می توانند به غلظت های بالایی برسند. به عنوان مثال، لیمونن در قطرات ریز در پوست پرتقال وجود دارد. همه این حلال های شیمیایی برای سلول های میکروبی سمی هستند. انواع نمونه های حلال را می توانید با مراجعه به سایت دانا آزما خریداری کنید. حلال مایعی ست که یک ماده حل شده را حل می کند. حلال اجزای محلول است که مقدار آن بیشتر است. شاید رایج ترین حلال در زندگی روزمره آب باشد. بسیاری از حلال های دیگر ترکیبات آلی مانند بنزن و تتراکلرواتیلن یا سقز هستند. بنا به تعریف، ماده ای که در آن املاح حل شده و محلول تشکیل می دهد، حلال است. به طور کلی حلال یک مایع است اما می تواند یک جامد، گاز یا مایع فوق بحرانی باشد. حلال های شیمیایی دارای کاربرد های بسیاریدر زندگی روزمره و صنایع مختلف می باشند. می توان به این نکته اشاره کرد که حلال های آلی در تمییز کردن خشک (مانند تترا کلر اتیلن )به عنوان رقیق کنندهی رنگ (مانند تولوئن و تورپتین) به عنوان حلال لاک های ناخن و حلال چسب (مانند استون و متیل استات و اتیل استات) در محلول های پاک کننده (مانند هگزان) در مواد شوینده (مانند مرکبات ترپن ها) در عطر ها (مانند اتانول) کاربرد دارند. در شیمی، یک قاعده معمول برای تعیین اینکه آیا یک حلال یک ماده حل شده را حل می کند، مانند حل مانند است. حلال های متشکل از مولکول های قطبی (مانند آب)، مولکول های قطبی دیگر (مانند نمک طعام) را حل می کنند، در حالی که حلال های غیر قطبی (مانند بنزین)، مواد غیر قطبی (مانند موم) را حل می کنند. درجه ای که یک حلال یک ماده حل شده را حل می کند به عنوان حلالیت آن شناخته می شود. به عنوان مثال اتیل الکل در آب بسیار محلول است. سرکه در روغن بسیار نامحلول است و این دو ماده حتی پس از خوب لرزیدن به سرعت به دو لایه جدا می شوند. نقطه جوش یک خاصیت مهم در حلال ها به شمار می رود زیرا سرعت تبخیر را تعیین می کند. مقادیر کمی از حلال های با نقطه جوش کم مانند دی اتیل اتر، دی کلرومتان یا استون در ثانیه در دمای اتاق تبخیر می شوند، در حالی که حلال های با نقطه جوش زیاد مانند آب یا دی متیل سولفوکسید به دمای بالاتر، برای تبخیر سریع به جریان هوا یا استفاده از خلاء نیاز دارند. همانطور که بیان کردیم متداول ترین حلال ها که دارای کاربرد وسیعی بوده و حل کننده ای بسیاری از مولکول های قطبی و کوالانسی می باشد همان آب است که به محلول های آنها محلول آبی گفته می شود. تمام پروتئین داخل سلول ها و بسیاری دیگر از مواد یونی داخل بدن ما همگی حلال در آب هستند. حلال ها کاربرد های وسیعی در صنایع شیمیایی دارویی نفت و گاز و ترکیبات شیمیایی و فرآیند های تصفیه دارند. خرید حلال های مختلف را می توانید با ورود به سایت دانا آزما در کمترین زمان ممکن به پایان رسانید. از نظر کارشناسان دانا آزما حلال ها را می توان به طور کلی به دو دسته قطبی و غیر قطبی طبقه بندی کرد. به این نکته مهم دقت کنید که مورد خاص جیوه است که محلول های آن به نام آمالگام شناخته می شود. همچنین، محلول های فلزی دیگری نیز وجود دارند که در دمای اتاق مایع هستند. به طور کلی، ثابت دی الکتریک حلال اندازه گیری تقریبی قطبیت حلال را فراهم می کند. قطبیت شدید آب با ثابت ماندن زیاد دی الکتریک آن (در دمای صفر درجه سانتی گراد) نشان داده می شود. به طور کلی حلال هایی با ثابت دی الکتریک کمتر از پانزده، غیر قطبی در نظر گرفته می شوند. ثابت دی الکتریک تمایل حلال به لغو بخشی از قدرت میدان الکتریکی ذره باردار غوطه ور را اندازه گیری می کند. این کاهش سپس با قدرت میدان ذره باردار در خلا مقایسه می شود. از نظر ابتکاری، می توان ثابت دی الکتریکی یک حلال را توانایی آن در کاهش بار مؤثر داخلی املاح دانست. معمولا، ثابت دی الکتریکی یک حلال پیش بینی کننده ای برای توانایی حلال در حل کردن ترکیبات یونی رایج، مانند نمک ها ست. انواع حلال ها را برای شما عزیزان و همراهان دانا آزما برخواهیم شمرد. _ حلال های آلی امتزاج پذیر با آب: این حلال های آلی (دی متیل فرمامید، فرمالدئید، اتانول، دی اکسان، اتیلن گلایکول، دی متیل سولفوکسید، متانول، استون، و گلیسرول) با دمای واکنش در آب واکنش پذیر هستند. هر نوع سیستم حلقی با نسبت صفر تا صد درصد از حلال به آب می تواند از این نوع حلال تهیه شود. توجه داشته باشید که برخی از حلال های آلی که دارای حلالیت در آب محدود در دمای محیط هستند و از این رو به عنوان آب غیر قابل قبول تلقی نمی شوند، در درجه حرارت بالا قابل اختلاط می گردند. _ حلال های آلی امتزاج ناپذیر با آب: آلکیل هالید ها (کلروفرم، تری کلرو اتان، دی کلرو متان، و کربن تتراکلرید) | الکل ها (بوتیل الکل، اکتانول، ایزوپروپیل الکل، و آمیل الکل) | اتر ها (دی پروپیل اتر، دی بوتیل اتر، دی پنتیل اتر، دی اتیل اتر، و دی ایزوپروپیل اتر) | استر ها (اتیل استات، هگزیل استات، متیل استات، و ان- بوتیل استات). _ حلال های آلی نامحلول در آب: هیدروکربن های آلیفاتیک (ان–هپتان، ایزواکتان، و ان–هگزان) | هیدروکربن های آلیفاتیک حلقوی (سیکلوهگزان) | هیدروکربن های آروماتیک (تولوئن، و بنزن). نفت و گاز طبیعی فراوان ترین و مقرون به صرفه ترین منابع هیدروکربن است. گاهی اوقات از نفتا برای توصیف روغن مایع کم جوش و محصولات مایع گاز طبیعی با دامنه جوش از ۱۵.۶ درجه سانتی گراد تا ۲۲۱ درجه سانتی گراد استفاده می شود. این گروه بزرگ از ترکیبات می توانند از نظر ساختاری به عنوان آلیفاتیک و آروماتیک طبقه بندی شوند. هیدروکربن های آلیفاتیک شامل آلکان های اشباع شده (پارافین ها)، آلکن های اشباع نشده (الفین) و آلکین ها (استیلن ها) و سیکلوپارافین ها (نفتن ها) هستند. پارافین ها می توانند خطی مانند ان-بوتان، ان-پنتان، و ان-هگزان باشند و شاخه هایی مانند ایزوبوتان، ایزوپنتان، ایزو هگزان و ... شاخه ای باشند. نمونه ای از الفین ها اتیلن است. سیکلوپارافین، سیکلوپنتان و سیکلوهگزان. این ترکیبات از بنزین طبیعی و روغن های نفتی تشکیل شده اند که به طور معمول دارای هزاران هیدروکربن با وزن مولکولی از متان تا حدود پنجاه تا صد هزار دالتون هستند. پس از پالایش، نفت خام به گازهای هیدروکربن (متان، اتان، پروپان و بوتان)، تقطیرهای سبک (نفتا و روغن های تصفیه شده)، تقطیرهای میانی (روغن گاز و روغن جاذب)، تقطیرهای سنگین (روغن های فنی، موم پارافین و روغن های روان کننده)، مواد باقیمانده روغن سوخت باقیمانده موم، آسفالت و کک) و لجن پالایشگاه (کک اسید، اسید سولفونیک، روغن های سوختی سنگین و اسید سولفوریک) تقسیم می شوند.
