دماسنج - ترمومتر ابزاری است که دما را اندازه گیری می کند. می تواند دمای یک جامد مانند غذا، مایعی مانند آب یا گازی مانند هوا را اندازه گیری کند. سه واحد اندازه گیری درجه حرارت رایج ترین عبارتند از: سانتیگراد، فارنهایت و کلوین. مقیاس سلسیوس بخشی از سیستم متریک است. سیستم اندازه گیری متریک همچنین شامل واحدهای جرم مانند کیلوگرم و واحدهای طول مانند کیلومتر است. سیستم متریک، از جمله سلسیوس، سیستم رسمی اندازه گیری تقریباً برای همه کشورهای جهان است. اکثر زمینه های علمی دما را با استفاده از مقیاس سانتیگراد اندازه گیری می کنند. صفر درجه سانتیگراد نقطه انجماد آب و ۱۰۰ درجه سانتیگراد نقطه جوش آب است. سه کشور از مقیاس درجه سانتیگراد استفاده نمی کنند. ایالات متحده، برمه و لیبریا از مقیاس فارنهایت برای اندازه گیری دما استفاده می کنند. با این حال، حتی در این کشورها، دانشمندان از مقیاس سلسیوس یا کلوین برای اندازه گیری دما استفاده می کنند. آب در دمای ۳۲ درجه فارنهایت یخ می زند و در دمای ۲۱۲ درجه فارنهایت می جوشد. مقیاس کلوین توسط فیزیکدانان و دانشمندان دیگری که نیاز به ثبت دماهای بسیار دقیق دارند استفاده می شود. مقیاس کلوین تنها واحد اندازه گیری است که دما را برای «صفر مطلق»، یعنی عدم وجود انرژی گرمایی، در بر می گیرد. این امر مقیاس کلوین را برای دانشمندانی که دمای اجسام را در مناطق سرد فضای بیرونی محاسبه می کنند ضروری می کند. آب در ۲۷۳ کلوین یخ می زند و در ۳۷۳ کلوین می جوشد. ما دمای بیرون را در مقیاس کلوین نمی خوانیم زیرا از اعداد زیادی استفاده می کند - یک روز ۷۵ درجه فارنهایت به عنوان ۲۹۷ کلوین خوانده می شود! شما اکنون در صورت نیاز می توانید خرید دماسنج – ترمومتر را در کمترین زمان ممکن از فرووشگاه آنلاین دانا آزما خریداری فرمائید.
برای بررسی تخصصی دماسنج – ترمومتر بهتر است به شما بگوئیم که مایع در هنگام گرم شدن با سرعتی منظم و قابل اندازه گیری منبسط می شود. به همین دلیل، شکل رایج دماسنج حاوی مایعی در یک لوله شیشه ای باریک است. جیوه یکی از آشناترین مواد مورد استفاده در دماسنج مایع است. مایعات دیگری مانند نفت سفید یا اتانول نیز ممکن است در این نوع دماسنج ها استفاده شود. هنگامی که گرما افزایش می یابد، مایع از یک کاسه یا لامپ به ناحیه خالی منبسط می شود و از لوله بالا می رود. هنگامی که دما کاهش می یابد، مایع منقبض می شود و دوباره پایین می آید. دماسنج های مایع اغلب شامل هر دو مقیاس درجه حرارت سانتیگراد و فارنهایت هستند که در دو طرف لوله نمایش داده می شوند. حداکثر دماسنج یک نوع آشنا از دماسنج مایع است. در یک دماسنج حداکثر، مایع به سمت لوله شیشه ای رانده می شود، اما وقتی دما پایین می آید، نمی تواند به راحتی سقوط کند. حداکثر دما در یک بازه زمانی تعیین شده را می توان پس از حذف دماسنج از محیط مشاهده کرد. حداکثر دماسنج معمولاً برای اندازه گیری دمای بدن افراد استفاده می شود. دماسنج های مایع را می توان با توجه به نوع مایع مورد استفاده محدود کرد. برای مثال، عطارد در ۳۸.۸۳- درجه سانتیگراد (۳۷.۸۹- درجه فارنهایت) جامد می شود. دماسنج های جیوه ای نمی توانند دمای زیر این نقطه را اندازه گیری کنند. الکل ها مانند اتانول در حدود ۷۸ درجه سانتیگراد (۱۷۲ درجه فارنهایت) می جوشند. نمی توان از آنها برای اندازه گیری دمای بالاتر از این نقطه استفاده کرد. البته شایان به ذکر است که برای اندازه گیری دما بر حسب کلوین نمی توان از جیوه و دیگر دماسنج های مایع استفاده کرد. دماسنج های کلوین معمولاً دستگاه های الکتریکی هستند که می توانند تغییرات کوچک در تابش را ثبت کنند. این تغییرات قابل مشاهده نیستند و ممکن است فشار هوا را به اندازه کافی برای افزایش سطح جیوه در دماسنج مایع تغییر ندهند. دماسنج های الکترونیکی با ابزاری به نام ترمیستور کار می کنند. یک ترمیستور مقاومت خود را در برابر جریان الکتریکی بر اساس دما تغییر می دهد. یک کامپیوتر مقاومت ترمیستور را اندازه گیری می کند و آن را به دمای خواندن تبدیل می کند. این نکته نیز حائز اهمیت است که امروزه دماسنج های تخصصی برای اهداف مختلفی مورد استفاده قرار می گیرند. به عنوان مثال، یک سرماسنج دمای بسیار پایین را اندازه گیری می کند. کرایومتر برای اندازه گیری دما در فضا استفاده می شود. پیرومترها برای اندازه گیری دماهای بسیار بالا استفاده می شوند. صنعت فولاد از پیرومتر برای اندازه گیری دمای آهن و سایر فلزات استفاده می کند. به عنوان مثال، ستاره شناسان از دماسنج های مادون قرمز برای اندازه گیری دما در فضا استفاده می کنند. دماسنج های مادون قرمز تشعشعات مادون قرمز را در فواصل دور تشخیص می دهند و آن را با دمای سطح خاصی مرتبط می کنند. در سال ۱۹۶۵، یک دماسنج مادون قرمز تشعشعات با دمای ۳ کلوین (-۲۷۰ درجه سانتیگراد / -۴۵۴ درجه فارنهایت) را در همه جهات در فضا تشخیص داد. ستاره شناسان به این نتیجه رسیدند که این تشعشع بسیار سرد احتمالاً بقایای کم نور انفجار بزرگ - انبساط جهان از یک نقطه واحد است که تقریباً ۱۳.۸۲ میلیارد سال پیش آغاز شده است. مربیان ورزشی از دماسنج های قرصی برای پیشگیری و درمان بیماری های مرتبط با گرما مانند گرمازدگی استفاده می کنند. یک دماسنج قرص پس از بلعیده شدن، اطلاعات مربوط به دمای مرکزی بدن را به مدت ۱۸ تا ۳۰ ساعت منتقل می کند. دماسنج های قرصی از کریستال های مایع برای ردیابی تغییرات حرارت بدن و انتقال امواج رادیویی به منبعی خارج از بدن استفاده می کنند که این داده ها را ثبت و نمایش می دهد. محققان دانشگاه هاروارد نانو دماسنج ابداع کرده‌اند که قادر است تغییرات دمایی درون یک سلول زنده را اندازه‌گیری کند. محققان با استفاده از یک "سوزن" نانوسیمی، نانوبلورهای کربنی را به داخل سلول تزریق می کنند. این کریستال ها کمتر از ۵ نانومتر طول دارند (یک ورق کاغذ ۱۰۰۰۰۰ نانومتر ضخامت دارد) و نوسانات بسیار کوچک دما را تشخیص می دهند. اکنون دانشمندان در حال توسعه فناوری‌های نانوکریستالی هستند که می‌توانند دمای سلولی را تغییر دهند. این فناوری‌ها ممکن است در نهایت در درمان‌های پزشکی که باعث گرم شدن بیش از حد و از بین بردن سرطان در سطح سلولی می‌شوند، استفاده شوند. دانستن این نکته نیز جالب است که بزرگ‌ترین دماسنج جهان که در خارج از لاس وگاس قرار دارد، ۱۳۴ فوت ارتفاع دارد و بالاترین دمای ثبت شده در آمریکای شمالی را به یاد می‌آورد: ۱۳۴ درجه فارنهایت. این دما در دره مرگ در نزدیکی آن در سال ۱۹۳۴ اندازه گیری شد. البته نباید ناگفته بماند که اختراع دماسنج به طور کلی به گالیله گالیله، ریاضیدان-فیزیکدان ایتالیایی نسبت داده می شود. در ساز او که در حدود سال ۱۵۹۲ ساخته شد، تغییر دمای یک ظرف شیشه‌ای معکوس باعث انبساط یا انقباض هوای درون آن شد که به نوبه خود سطح مایعی را که گردن بلند و دهان باز ظرف با آن تا حدی پر شده بود تغییر داد.
این اصل کلی در سالهای بعد با آزمایش مایعاتی مانند جیوه و با ارائه مقیاسی برای اندازه گیری انبساط و انقباض ناشی از افزایش و کاهش دما در چنین مایعاتی تکمیل شد. در اوایل قرن هجدهم، ۳۵ مقیاس درجه حرارت مختلف ابداع شد. فیزیکدان آلمانی دانیل گابریل فارنهایت در سالهای ۱۷۰۰-۱۷۳۰ دماسنج‌های جیوه‌ای دقیقی را تولید کرد که در مقیاس استانداردی کالیبره شده بودند که از ۳۲ درجه، نقطه ذوب یخ، تا ۹۶ درجه برای دمای بدن متغیر بود. واحد دما (درجه) در مقیاس درجه حرارت فارنهایت ۱/۱۸۰ اختلاف بین نقطه جوش (۲۱۲ درجه) و نقطه انجماد آب است. اولین مقیاس درجه سانتیگراد (ساخته شده از ۱۰۰ درجه) به ستاره شناس سوئدی آندرس سلسیوس نسبت داده می شود که آن را در سال ۱۷۴۲ توسعه داد. درجه سانتیگراد از ۰ درجه برای نقطه جوش آب و ۱۰۰ درجه برای نقطه ذوب برف استفاده کرد. این بعداً معکوس شد تا ۰ درجه در انتهای سرد و ۱۰۰ درجه در انتهای گرم قرار گیرد و در آن شکل استفاده گسترده ای پیدا کرد. به سادگی به عنوان مقیاس درجه سانتیگراد شناخته می شد تا اینکه در سال ۱۹۴۸ نام آن به مقیاس درجه حرارت سانتیگراد تغییر یافت. در سال ۱۸۴۸، فیزیکدان بریتانیایی ویلیام تامسون (بعداً لرد کلوین) سیستمی را پیشنهاد کرد که از درجه سانتیگراد استفاده می کرد اما روی صفر مطلق (۲۷۳.۱۵- درجه سانتیگراد) کلید خورده بود. واحد این مقیاس اکنون به عنوان کلوین شناخته می شود. مقیاس رانکین (رجوع کنید به ویلیام رانکین) درجه فارنهایت را با صفر مطلق (۴۵۹.۶۷- درجه فارنهایت) به کار می گیرد. هر ماده ای که با تغییرات دمایی خود به نحوی تغییر کند، می تواند به عنوان جزء اصلی در دماسنج استفاده شود. دماسنج های گازی در دماهای بسیار پایین بهترین عملکرد را دارند. دماسنج های مایع زمانی رایج ترین نوع مورد استفاده بودند. آنها ساده، ارزان، ماندگار بودند و قادر به اندازه گیری دامنه دمایی وسیع بودند. این مایع تقریباً همیشه جیوه یا الکل رنگی بود که در یک لوله شیشه ای با گازی مانند نیتروژن یا آرگون که بقیه حجم لوله را تشکیل می دهد، مهر و موم شده بود. در اوایل قرن بیست و یکم، دماسنج های جیوه ای جایگزین دماسنج های دیجیتالی الکترونیکی شدند که دقیق تر بودند و حاوی جیوه سمی نبودند. دماسنج های دیجیتال از ترمیستور استفاده می کنند، مقاومتی با مقاومتی که با دما متفاوت است. برای اندازه گیری دمای بدن، دماسنج های مادون قرمز که نور مادون قرمز را بر روی آشکارساز متمرکز می کند که میزان نور دریافتی را اندازه گیری می کند و سیگنال الکتریکی تولید شده توسط آشکارساز را به دما تبدیل می کند نیز استفاده شد. دماسنج های مقاومت الکتریکی به طور مشخص از پلاتین استفاده می کنند و مانند ترمیستورها بر اساس این اصل کار می کنند که مقاومت الکتریکی با تغییرات دما تغییر می کند. با این حال، آنها می توانند محدوده دمایی بسیار بیشتری را نسبت به ترمیستورها اندازه گیری کنند. ترموکوپل ها از جمله پرکاربردترین دماسنج های صنعتی هستند. آنها از دو سیم ساخته شده از مواد مختلف تشکیل شده اند که در یک انتها به یکدیگر متصل شده و از طرف دیگر به یک دستگاه اندازه گیری ولتاژ متصل می شوند. اختلاف دما بین دو انتها ولتاژی ایجاد می کند که می تواند اندازه گیری شود و به اندازه دمای انتهای اتصال تبدیل شود. نوار دو فلزی یکی از بی دردسرترین و بادوام ترین دماسنج ها را تشکیل می دهد. این به سادگی دو نوار از فلزات مختلف است که به هم چسبیده و در یک انتها نگه داشته شده اند. هنگامی که حرارت داده می شود، دو نوار با سرعت های مختلف منبسط می شوند و در نتیجه یک اثر خمشی ایجاد می شود که برای اندازه گیری تغییر دما استفاده می شود. ترموستات ها قبلا از نوارهای دو فلزی به عنوان سنسور دما استفاده می کردند، اما ترموستات های دیجیتال مدرن از ترمیستور استفاده می کنند. دماسنج های دیگر با سنجش امواج صوتی یا شرایط مغناطیسی مرتبط با تغییرات دما کار می کنند. دماسنج های مغناطیسی با کاهش دما کارایی خود را افزایش می دهند، که آنها را در اندازه گیری دماهای بسیار پایین با دقت بسیار مفید می کند. دماها را نیز می توان با استفاده از تکنیکی به نام ترموگرافی که نمایشی گرافیکی یا بصری از شرایط دمایی روی سطح یک شی یا ناحیه خشکی ارائه می دهد، نقشه برداری کرد. شما اکنون میتوانید در صورت نیاز دماسنج – ترمومتر را با قیمت مناسب از فروشگاه آنلاین دانا آزما خریداری کرده و آن را درب محل از پرسنل این فروشگاه دریافت نمائید.
به بیان ساده تر برای بررسی تخصصی دماسنج – ترمومتر می توان به شمان بگوئیم که دماسنج ها دما را با استفاده از موادی که هنگام گرم شدن یا سرد شدن به نوعی تغییر می کنند، اندازه گیری می کنند. در دماسنج جیوه ای یا الکلی، مایع با گرم شدن منبسط می شود و زمانی که سرد می شود منقبض می شود، بنابراین طول ستون مایع بسته به دما طولانی تر یا کوتاه تر می شود. دماسنج های مدرن در واحدهای دمایی استاندارد مانند فارنهایت (مورد استفاده در ایالات متحده) یا سلسیوس (مورد استفاده در کانادا) یا کلوین (که بیشتر توسط دانشمندان استفاده می شود) کالیبره می شوند. لازم به ذکر است که قبل از اینکه دماسنج وجود داشته باشد، دماسنج قبلی و نزدیک به هم وجود داشت که به بهترین وجه به عنوان یک دماسنج بدون مقیاس توصیف می شود. یک ترموسکوپ فقط تفاوت دماها را نشان داد. برای مثال، می تواند نشان دهد که چیزی در حال گرمتر شدن است. با این حال، ترموسکوپ تمام داده هایی را که یک دماسنج می توانست اندازه گیری نکرد، مانند دمای دقیق بر حسب درجه. چندین نفر در همان زمان نسخه ای از ترموسکوپ را اختراع کردند. در سال ۱۵۹۳، گالیله گالیله یک ترموسکوپ آب ابتدایی را اختراع کرد که برای اولین بار امکان اندازه گیری تغییرات دما را فراهم کرد. امروزه اختراع گالیله دماسنج گالیله نامیده می‌شود، اگرچه طبق تعریف واقعاً یک دماسنج بود. این ظرف پر از لامپ هایی با جرم های مختلف بود که هر کدام دارای علامت درجه حرارت بودند. شناوری آب با دما تغییر می کند. برخی از لامپ ها غرق می شوند در حالی که برخی دیگر شناور هستند و پایین ترین لامپ نشان می دهد که دمای آن چقدر است. البته لازم به ذکر است که دماسنج های مادون قرمز زیر مجموعه ای از دستگاه هایی هستند که به عنوان «ترمومتر تابش حرارتی» شناخته می شوند. دماسنج های مادون قرمز که با نام های پیرومتر یا دماسنج تابشی نیز شناخته می شوند، دماسنج های غیر تماسی هستند که دمای بدن را بر اساس تابش حرارتی ساطع شده آن اندازه گیری می کنند دماسنج های مادون قرمز نیز برای بررسی دمای سطح عالی هستند، اما دمای داخلی یک جسم را اندازه گیری نمی کنند. دماسنج های مادون قرمز بسیار سریع هستند، معمولاً در کسری از ثانیه، یا زمانی را که پردازشگر دماسنج برای انجام محاسباتش طول می‌کشد، نشان می‌دهد. سانتوری به عنوان مخترع دماسنج در نظر گرفته می شود، زیرا او اولین گزارش یک دماسنج را در سال ۱۶۱۲ منتشر کرد. ترسیم تصویر گابریل گابریل فارنهایت اولین دماسنج جیوه ای را در سال ۱۷۱۴ اختراع کرد. منشأ انرژی مادون قرمز از سر ویلیام هرشل، ستاره شناس معتبر، است. با کشف انرژی مادون قرمز در دهه ۱۸۰۰. هرشل با دانستن اینکه نور خورشید از تمام رنگ های طیف تشکیل شده است، می خواست رنگ ها و رابطه آن ها با گرما را بررسی کند. او آزمایشی را با استفاده از یک منشور ابداع کرد تا نور را به طیف رنگی پخش کند و دماسنج هایی با لامپ های سیاه شده برای اندازه گیری دمای رنگ های مختلف. هرشل افزایش دما را از بنفش به قرمز مشاهده کرد و مشاهده کرد که گرم ترین دما در واقع فراتر از نور قرمز است. هرشل، تشعشعی را که باعث گرمایش فراتر از محدوده قرمز مرئی می‌شود، «پرتوهای حرارتی» نامید. امروزه به آن انرژی "مادون قرمز" می گویند. با گذشت زمان، نسخه های متعددی ایجاد شد تا زمانی که نسخه فعلی یک پیرومتر مادون قرمز وجود داشته باشد. شما اکنون می توانید در صورت نیاز دماسنج – ترمومتر را با قیمت مناسب از فروشگاه آنلاین دانا آزما خریداری کرده و آن را در کمترین زمان ممکن از پرسنل این فروشگاه دریافت نمائید.
بهتر است پیش خرید دماسنج – ترمومتر به این نکته توجه داشته باشید که دماسنج های مادون قرمز دما را از فاصله اندازه گیری می کنند. تصویر اندازه گیری IR ۴۴۱ ۱۲۴ این فاصله می تواند بین مایل ها یا کسری از اینچ باشد. دماسنج های مادون قرمز اغلب در شرایطی استفاده می شوند که انواع دیگر دماسنج ها کاربردی نیستند. به عنوان مثال، اگر جسمی بسیار شکننده است یا نزدیک بودن آن خطرناک است، دماسنج مادون قرمز راه خوبی برای به دست آوردن دما از فاصله ایمن است. دماسنج های مادون قرمز بر اساس پدیده ای به نام تابش جسم سیاه کار می کنند. هر چیزی که در دمای بالاتر از صفر مطلق باشد، مولکول هایی در داخل آن در حال حرکت است. هر چه دما بیشتر باشد، مولکول ها سریعتر حرکت می کنند. در حین حرکت، مولکول ها تابش مادون قرمز، نوعی تابش الکترومغناطیسی زیر طیف مرئی نور، ساطع می کنند. با گرمتر شدن آنها، مادون قرمز بیشتری ساطع می کنند و حتی شروع به انتشار نور مرئی می کنند. به همین دلیل است که فلز گرم شده می تواند قرمز یا حتی سفید بدرخشد. دماسنج های مادون قرمز این تابش را تشخیص داده و اندازه گیری می کنند. نور مادون قرمز مانند نور مرئی عمل می کند که می تواند متمرکز، بازتاب یا جذب شود. دماسنج های مادون قرمز معمولاً از یک لنز برای تمرکز نور مادون قرمز از یک جسم بر روی آشکارساز به نام ترموپیل استفاده می کنند. ترموپیل تابش مادون قرمز را جذب می کند و آن را به گرما تبدیل می کند. هر چه انرژی مادون قرمز بیشتر باشد، ترموپیل گرمتر می شود. این گرما به برق تبدیل می شود. الکتریسیته به یک آشکارساز فرستاده می شود، که از آن برای تعیین دمای هر دماسنج استفاده می کند. هر چه الکتریسیته بیشتر باشد، جسم داغتر است. البته لازم به ذکر است که دما معیار اندازه‌گیری میزان گرم یا سرد بودن یک جسم است. به طور خاص دما عبارت است از اندازه‌گیری میانگین انرژی جنبشی ذرات موجود در یک جسم که نوعی انرژی همراه با حرکت نیز است. دما، اندازه گیری گرمی یا سردی که بر حسب هر یک از چندین مقیاس دلخواه بیان می شود و جهتی را نشان می دهد که انرژی گرمایی به طور خود به خود در آن جریان می یابد - یعنی از جسم گرمتر (یکی در دمای بالاتر) به جسم سردتر (یکی در پایین تر). درجه حرارت). دما معادل انرژی یک سیستم ترمودینامیکی نیست. به عنوان مثال، یک کبریت در حال سوختن در دمای بسیار بالاتر از یک کوه یخ قرار دارد، اما کل انرژی گرمایی موجود در یک کوه یخ بسیار بیشتر از انرژی موجود در یک کبریت است. دما، مشابه فشار یا چگالی، یک خاصیت فشرده نامیده می شود - خاصیتی که مستقل از کمیت ماده در نظر گرفته شده است - که از خواص گسترده مانند جرم یا حجم متمایز می شود. البته این حائز اهمیت است که امروزه از سه مقیاس درجه حرارت استفاده می شود. مقیاس درجه حرارت فارنهایت (°F) در ایالات متحده و چند کشور انگلیسی زبان دیگر استفاده می شود. مقیاس دمای سانتیگراد (درجه سانتیگراد) تقریباً در تمام کشورهایی که سیستم اندازه گیری متریک را پذیرفته اند، استاندارد است و به طور گسترده در علوم مورد استفاده قرار می گیرد. مقیاس کلوین (K)، یک مقیاس دمای مطلق (که با تغییر مقیاس درجه سانتیگراد به میزان ۱۵/۲۷۳- درجه سانتیگراد به دست می آید تا صفر مطلق با ۰ K منطبق شود)، به عنوان استاندارد بین المللی برای اندازه‌گیری علمی دما شناخته می شود. در زمینه های خاصی از مهندسی، مقیاس دمای مطلق دیگر، مقیاس رانکین (به ویلیام رانکین مراجعه کنید)، بر مقیاس کلوین ترجیح داده می شود. واحد اندازه گیری آن - درجه رانکین (°R) - برابر با درجه فارنهایت است، زیرا کلوین برابر با یک درجه سانتیگراد است. لازم به ذکر است که به طور کلی اختراع دماسنج به ریاضیدان-فیزیکدان ایتالیایی گالیله نسبت داده می‌شود. در وسیله‌ای که او در سال ۱۵۹۲ ساخت تغییر درجه حرارت ظرف شیشه‌ای وارونه باعث ایجاد انبساط یا انقباض هوای درون آن شد که به نوبه خود سطح مایعی که در ظرف شیشه‌ای قرار گرفته بود را تغییر داد. این حائز اهمیت است که به طور کامل گالیله، (زاده ۱۵ فوریه ۱۵۶۴، پیزا [ایتالیا] - درگذشته ۸ ژانویه ۱۶۴۲، آرسیتری، نزدیک فلورانس)، فیلسوف طبیعی، ستاره شناس و ریاضیدان ایتالیایی که کمک های اساسی به علوم حرکت، ستاره شناسی کرد. و استحکام مواد و توسعه روش علمی. فرمول او از اینرسی (دایره ای)، قانون اجسام در حال سقوط، و مسیر های سهموی آغاز یک تغییر اساسی در مطالعه حرکت بود. اصرار او بر اینکه کتاب طبیعت به زبان ریاضیات نوشته شده است، فلسفه طبیعی را از یک روایت کلامی و کیفی به یک روایت ریاضی تبدیل کرد که در آن آزمایش به روشی شناخته شده برای کشف حقایق طبیعت تبدیل شد. سرانجام، اکتشافات او با تلسکوپ، نجوم را متحول کرد و راه را برای پذیرش منظومه ی خورشید مرکزی کوپرنیک هموار کرد، اما حمایت او از این سیستم در نهایت منجر به فرآیند تفتیش عقاید علیه او شد. گالیله در ۱۵ فوریه ۱۵۶۴ در پیزا، توسکانی متولد شد، پسر ارشد وینچنزو گالیله، موسیقیدانی که سهم مهمی در تئوری و عمل موسیقی داشت و ممکن است آزمایشاتی را با گالیله در ۱۵۸۸-۱۵۸۹ در رابطه با این رابطه انجام داده باشد. بین گام و کشش سیم ها خانواده در اوایل دهه ۱۵۷۰ به فلورانس نقل مکان کردند، جایی که خانواده گالیله چندین نسل در آنجا زندگی می کردند. در دوران نوجوانی گالیله به مدرسه صومعه در Vallombrosa، نزدیک فلورانس رفت و سپس در سال ۱۵۸۱ در دانشگاه پیزا، جایی که قرار بود در رشته پزشکی تحصیل کند، تحصیل کرد. با این حال، او شیفته ریاضیات شد و تصمیم گرفت در برابر اعتراضات پدرش، موضوعات ریاضی و فلسفه را حرفه خود کند. گالیله سپس شروع به آماده سازی خود برای تدریس فلسفه و ریاضیات ارسطویی کرد و چندین سخنرانی از او باقی مانده است. در سال ۱۵۸۵ گالیله بدون اخذ مدرک دانشگاه را ترک کرد و چندین سال در فلورانس و سیهنا دروس خصوصی ریاضیات را ارائه داد. در این دوره او شکل جدیدی از ترازوی هیدرواستاتیکی را برای وزن کردن مقادیر کم طراحی کرد و رساله کوتاهی به نام La bincetta ("ترازو کوچک") نوشت که به صورت دستنویس منتشر شد. او همچنین مطالعات خود را در مورد حرکت آغاز کرد، که به طور پیوسته برای دو دهه بعد ادامه داد. شما اکنون می توانید در صورت نیاز دماسنج – ترمومتر را با قیمت مناسب از فروشگاه أنلاین دانا آزما خریداری کرده و آن را درب محل از پرسنل این فروشگاه دریافت نمائید. دانا آزما یکی از بهترین و محبوب ترین نمونه های فروشگاه های آنلاین در زمینه عرضه تجهیزات آزمایشگاهی می باشد.
